24 lipca. Kościół wspomina św. Kingę, dziewicę
Kinga urodziła się w XIII wieku. Była córką króla węgierskiego Beli IV z dynastii Arpadów. Kinga miała siedmioro rodzeństwa: dwóch braci i pięć sióstr. Kinga przez pierwsze lata swojego życia przebywała na dworze królewskim, najprawdopodobniej w Ostrzychomiu. Otrzymała pełne wykształcenie, a także głębokie wychowanie religijne.
Kinga została poślubiona przez Bolesława Wstydliwego. Z racji, że oboje byli jeszcze małoletni, uroczystość podpisania umowy małżeńskiej miała charakter zrękowin. Zaś kilka lat później doszło do właściwych zaślubin.
Wraz z Bolesławem, Kinga spędziła pierwsze lata w Sandomierzu, z Grzymisławą i pedagogiem Mikułą. Na wieść o zdobyciu przez Tatarów Lublina i Zawichostu, Kinga z Bolesławem udali się do Krakowa. W marcu 1241 roku uciekli na Węgry, jednak tam nie było wcale spokojniej. Wojska węgierskie poniosły klęskę nad rzeką Sajo. Młodzi postanowili uciec na Morawy. Skryli się u cystersów w Welehradzie.
Św. Kinga ceniła czystość i dziewictwo
Młodzi książęta mogli wrócić do Krakowa dopiero w 1243 roku, jednak tamtejszy zamek nie nadawał się do zamieszkania, ze względu na zniszczenia. Kinga z Bolesławem zatrzymali się w Nowym Korczynie. To tu Kinga miała namówić swojego przyszłego męża do zachowania dozgonnej czystości, w której żyli jako małżeństwo 40 lat.
Ok. 1247 roku Kinga wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Sprowadziła do Polski górników z Węgier, którzy w 1251 roku odkryli pierwsze złoża soli w Bochni. Kinga ofiarowała też Bolesławowi część swojego posagu, który wynosił ok. 3,5 mln zł. Pieniądze te zostały przeznaczone na odbudowanie kraju po najazdach tatarskich. Księżniczka węgierska odznaczała się niezwykłą hojnością. Wspierała katedrę krakowską, klasztory benedyktyńskie, cysterskie i franciszkańskie. Ufundowała też kilka kościołów.
7 grudnia 1279 r. umarł książę Bolesław Wstydliwy. Kinga postanowiła zrezygnować z władzy, którą jej zaoferowano i skupić się na własnym zbawieniu. Wstąpiła do zakonu klarysek. Dopiero 24 kwietnia 1289 roku złożyła śluby zakonne. Spędziła 12 lat poddając się surowej regule zakonu. Zmarła 24 lipca 1292 r. w Starym Sączu.
Beatyfikacji Kingi dokonano prawie 400 lat później, w 1690 roku. W 1715 roku papież Benedykt XIII przyznał jej tytuł patronki Polski i Litwy. Kinga patronuje też diecezji tarnowskiej. Kanonizacji księżniczki węgierskiej dokonał papież Jan Paweł II w 1999 roku w Starym Sączu. "Mury starosądeckiego klasztoru, któremu początek dała św. Kinga i w którym dokonała swego życia, zdają się dziś dawać świadectwo o tym, jak bardzo ceniła czystość i dziewictwo, słusznie upatrując w tym stanie niezwykły dar, dzięki któremu człowiek w sposób szczególny doświadcza własnej wolności. Tę zaś wewnętrzną wolność może uczynić miejscem spotkania z Chrystusem i z człowiekiem na drogach świętości. U stóp tego klasztoru, wraz ze św. Kingą proszę szczególnie was, ludzie młodzi: brońcie tej swojej wewnętrznej wolności! Niech fałszywy wstyd nie odwodzi was od pielęgnowania czystości! A młodzieńcy i dziewczęta, których Chrystus wzywa do zachowania dziewictwa na całe życie, niech wiedzą, że jest to uprzywilejowany stan, przez który najwyraźniej przejawia się działanie mocy Ducha Świętego" – mówił wówczas św. Jan Paweł II.